Na hali momentalnie zgasły wszystkie światła, a stage został oświetlony zielonymi reflektorami. Z zaplecza bardzo powoli wyłaniał się zarys postaci. Zawodnikiem tym okazał się Jeff Hardy który wynurzył się z ciemności. Lekko się zataczając i podśpiewując swój theme pod nosem w stronę kamery powoli zmierzał w stronę ringu, a gdy znalazł się przy schodkach wszedł po nich na apron. Z niego wszedł pod trzecią linią na matę i skierował się w stronę corner'a na który zwinnie wskoczył. Rozglądając się po widowni, wykonał znany i przeciągły taunt. Zeskoczył z narożnika i poszedł do rogu ringu na przeciwko swego rywala. Czekał na rozpoczęcia walki z lekko przymkniętymi oczami oraz beznamiętnym wyrazem twarzy.

Od razu chciałbym zgłosić, że odpiszę do północy następnego dnia, ponieważ szkoła uniemożliwia mi wcześniej. Pół godziny w tą czy w tą chyba nie zrobi różnicy.

Wsłuchując się w okrzyki publiczności, rozmyślam nad moją pierwszą walką w której również uczestniczył John przez którego przegrałem i zostałem pozbawiony pretendenta do pasa LoW. Dźwięk gongu rozbrzmiał donośnie na całej arenie który zbudził mnie, więc otworzyłem szeroko oczy oraz zwinnie powstałem, spoglądając na opponent'a oraz rozgrzewając nadgarstki które pod wpływem bezczynności zaczęły boleć. Miałem nadzieje rozpocząć tą batalię w dobry sposób i już na początku przejąć inicjatywę, dlatego krok po kroku przybliżałem się do Morrison'a z wyciągniętymi rękami do przodu, zachęcając go do wejścia w klincz, ponieważ posturą jesteśmy podobni, więc mamy równe w nim szanse. JoMo również postąpił podobnie do mnie, więc po chwili siłowaliśmy się i czułem już od początku, że jestem lepiej przygotowany na takie krótkie pojedynki, dlatego błyskawicznie zapiąłem headlock'a, ściskając swoją ręką jego szyję i próbując osłabić go w tej dźwigni. Sekundy mijały jak godziny przy okazji czułem, że tracę dość dużo siły na ten submission, więc nie zwlekając potraktowałem go silnym uderzeniem pięścią w czaszkę równocześnie puszczając go i odchodząc na parę kroków, przygotowując się na dalsze ataki. High-Flyer nie zdążył nawet się skoncetrować, a już był osłabiany low kick'ami oraz punch'ami którymi przepchnąłem go do rogu kwadratowego pierścienia. JoMo cofał się jak komendę do corner'a gdzie otrzymał dodatkowo cztery kopnięcia w przeponę, a zaraz po nim gdy mój rywal padł na matę, opierając się plecami o narożnik, wbiłem się stopą w jego twarz dewastując ją. Jest dobrze, więc nie dając mojemu delikwentowi odpocząć, chwyciłem dłońmi liny z obu stron narożnika i podskoczyłem do góry, spadając z nogami skierowanymi w jego klatkę piersiową. Hardyac Arrest wykonałem wyśmienicie i przewrotem do tyłu, podniosłem się na nogi, a podczas niego dojrzałem tylko czerwone ślady na jego klacie od mojego buta, co uświadomiło mi, że przez tą akcje na pewno ucierpiał. Mój dzisiejszy opponent ześlizgnął się z narożnika i padł twarzą na matę, więc nogą obróciłem go na plecy, żeby nadal go torturować z wielką chęcią zemsty za tamtą porażkę którą odniosłem przez niego. Pamiętając tamtą przegraną, wściekłość wstąpiła we mnie i zacząłem bez żadnych skrupułów stomp'ować jego kończyny, kończąc to kilkoma punch'ami które posłałem na jego przebrzydły ryj. Chwyciłem jego szyję i z wielką brutalnością podniosłem go, słuchając jęki cierpienia wydobywającego się z ust Morrison'a. Zadowolony, że mój rywal czuje tylko ból, uśmiechnąłem się szyderczo pod nosem i podskoczyłem, traktując stojącego przeciwnika Jumping Cutter'em po którym zderzyliśmy się z matą, trzęsąc lekko całą konstrukcją ringu, jednak nic wielkiego się nie stało. Podniosłem się, pomagając sobie sznurami i i przystanąłem na przeciwko narożnika o który się oparłem z chęcią krótkiego odpoczynku. Również myślałem nad stypulacją i próbowałem wymyśleć jak wykorzystać stoły, żeby zniszczyć doszczętnie swojego delikwenta, jednak w bardziej spektakularny sposób.

Po wykonaniu Crossbody zauważyłem, że Jeff odczuł niezwykle tą akcję i zwija się z bólu. Nie czekając kontynuowałem moją ofensywę- na leżącym na plecach rywalu wykonałem Standing SSP! Hardy momentalnie złapał się za brzuch gdy poczuł ból a mi dodało to tylko ochoty aby atakować rywala. Podniosłem oponenta aby wykonać moją kolejną akcję, nie stawiał on oporu, ponieważ był  oszołomiony po poprzednich akcjach a ja podszedłem do barierek oddzielających nas od kibiców i wykonałem niezwykle efektowne Flying Chuck wybijając się z barierek! Jeff po kopnięciu w głowę po stracił kontrolę nad swoim ciałem i upadł a ja wykonałem taunt, który kibice przyjęli dobrze skandując moje imie.

JoMo ciągnąc mnie, nie wiedział, że daje mi w tym momencie czas na odpoczynek który wykorzystuje, biorąc dawki powietrza do płuc. Nie dostałem tak dużo, żeby nie wiedzieć co właśnie robi mój przeciwnik, a byłem pewien, że chcę wykorzystać barierki, żeby wykonać dzięki niemu jakąś akcje. Zobaczyłem, że John puszcza moją rękę (powiedzmy) i już wskakuje na barierkę, odbijając się od niej w moją stronę. Błyskawicznie, gdy zobaczę skierowaną we mnie nogę, schylam się przed nią i oddalam się w drugą stronę, gdzie jest Morrison po nie udanym kopnięciu. Zwinnie w trzech krokach, rozpędzony koszę z nóg Henningan'a clothesline, żeby dać sobie trochę czasu na wymyśleniu, jak odzyskać inicjatywę. John był jeszcze świeży, więc od razu się po nim podniósł, jednak tym razem powaliłem go shoulder block'iem po którym chwilę leżał.

Nie doceniłem swojego przeciwnika i dostałem o co się prosiłem, lekceważąc go. Pierwsza nasza walka uświadomiła mi, że John po prostu jest dodatkiem w tym pojedynku, jednak od naszej ostatniej potyczki minęło najprawdopodobniej tydzień, dlatego Morrison miał czas, żeby poprawić to i owo. Byłem pewien, że treningi przyniosły mu wiele, ponieważ był w niebywałej formie, ale musiałem go powstrzymać.
- Dawaj, John. Na co czekasz?
Krzyknąłem do niego, a Morrison nie wytrzymując, rozpędził się w moją stronę z niesamowitą wściekłością która przysłoniła za pewne zdrowy rozsądek. W odpowiednim momencie, sam postąpiłem kilka kroków, przybliżając się do niego. Poruszyłem ręką, sprawdzając czy dobrze funkcjonuje, a gdy byłem pewien, że odpowiedni moment nadszedł, zwaliłem John'a na łopatki Sleeper Slam'em który wykonałem z niebywałym spokojem oraz łatwością. Wbijając palce w apron, podniosłem się i rozejrzałem się po widowni. Stołu jeszcze nie użyje, ale nie długo będę musiał się go wyjąć. Wspiąłem się zwinnie na apron z którego dosłownie wbiegłem na corner. Wyprostowałem się, wykonując przeciągły taunt który polegał na ustawieniu palców w tak zwany "rewolwer" i zaserwowałem Diving Leg Drop padając wprost łydką na szyję mojego delikwenta który przez chwilę nie mógł złapać powietrza przez co, ledwo dostrzegalnie rzucał się po ziemi.

Jestem jeszcze dość "świeży" więc gdy widzę, że Hardy zmierza ku narożnikowi leżąc przemieszczam się powoli turlając w kierunku narożnika a gdy przeciwnik wykonuje długi taunt błyskawicznie staję na nogi i pierwszym co mi przyszło do głowy to po prostu zepchnąć Jeff'a z narożnika tak aby spadł za ring. Jeff z pomocą adrenaliny szybko wstaje po upadku za ringiem natomiast ja w tym mpomencie wykonuję na nim Springboard 450 dive!